Aandoenlijk vind ik ze. Dat handjevol junks dat 's morgens achter het station in Sittard staat te wachten op de methadonbus; ze zijn veel te vroeg, de nood zal hoog zijn. Ze ruziën wat, maken grappen, en stuk voor stuk lurken ze aan een flesje goedkoop Aldi-bier.
Ze zijn al wat ouder, ik vermoed een overblijfsel van de "Grote Heroïne Hype" in de jaren '80 van de vorige eeuw. Het merendeel van hun lotgenoten is inmiddels afgekickt. Of dood.
Mannen in vieze kleren, met een vies uiterlijk, die wat onschuldig lawaai maken om hun aanwezigheid op deze wereld bevestigd te zien.
Twee keer per week sla ik het tafereel even gade, en vraag ik me af hoe het nou kwam dat ze indertijd de foute afslag genomen hebben.

Ik ben blijkbaar de enige, want de frisgewassen, keurig geklede medemens die z'n dag gaat doorbrengen op het aanpalende industrieterrein of op het iets verderop liggende scholencomplex, bekijkt ze, dag in, dag uit, met dezelfde afschuw. Verschoppelingen, hun geluk zoekend in methadon en elkaars gezelschap. Op het meest troosteloze stukje Nederland dat ik ken.
Iets verderop staat de "Penitentiaire Inrichting Sittard". Deze zomer hebben ze met grote letters "PI Sittard" op de muur geschilderd. Vanaf de straatkant wordt 'ittard' door een boom aan het zicht onttrokken: een onbedoeld visueel effect, de perfecte titel.

Een van de mannen liep vandaag, gehaast, een paar meter voor me uit. Hoewel de bus er nog niet was, had ik het idee dat-ie het niet fijn vond dat hij te laat op het dagelijkse kibbeluurtje zou verschijnen.

Plotseling stopt hij, draait zich om en schreeuwt keihard "PIEMEL!" in mijn richting.
Ik schrik: "Wie ik?". "Nee, nee, sorry! Hij!" en gebaart met z'n kin naar iemand achter me.
Daar staat ineens een gigantische rottweiler, zeker 60kg glimmende spierkracht. Een enorme kop met een rij schrikbarend grote, blinkend witte tanden. Een prachtig beest. Het contrast kon niet groter zijn: een prachtig verzorgde hond en zijn door drugs en drank gesloopt baasje. Een junk met een hond die Piemel heet... Oké...

"Wat een mooi beest", zeg ik.
"Ja, ik zorg goed voor mijn Piemeltje", grinnikt hij.
Ik grinnik schaapachtig mee. Spelend met Piemel, durf ik niet zo goed te vragen waarom hij het beest zo genoemd heeft.
"Van het asiel!", zegt hij ineens, "Na m'n methadonnetje doe ik daar een paar uurtjes vrijwilligerswerk. Speel met de honden, verzorg de katten. En Piemel was direct m'n vriend. Toen mocht ik 'm meenemen."
Het is even stil.

"Tja, voor mezelf kan ik niet zorgen", zegt hij, met een verre blik, "Maar die dieren hè, die houden me in leven. Verschoppelingen, iemand moet tenslotte naar ze omkijken..."

Mijn hart breekt...